November was de maand waarin mijn oudste dochter 6 jaar werd.

De eerste 6 jaar van mijn moederschap zijn omgevlogen. Soms voelt het nog als gisteren en op andere dagen voelt het alsof de tijd zich voortsleept. Maar als ik denk aan dat kleine baby’tje dat nu een meisje met een eigen wil, wilde haren en een hoofd vol ideeën is. En dan besef ik me dat het zo snel gaat en wat een voorrecht (en soms ook een prestatie) het is om haar op te mogen voeden en lief te mogen hebben.

Ik ging eerst een post op LinkedIn schrijven over “de 6 grootste realisaties” die ik in het ouderschap heb ondervonden. Lekker algoritmeproof. Maar weet je, hoe boeiend is dat nou?
Ik vind het belangrijk om authentiek te blijven, ook op de sociale media. Dus ik heb het lekker niet zo gedaan. Het voelt toch een beetje als een trucje en daar hou ik niet zo van.

Ik zou het zelfs aan de AI kunnen vragen. Die mag dan geen ouder zijn, maar kan er vast ook iets over zeggen. Veel van de posts die ik de laatste tijd zie, zijn in ieder geval geïnspireerd, zo niet geschreven, door AI. Maar ik ben liever echt, zeker als het om persoonlijke dingen gaat.
AI is handig voor inspiratie en om als gereedschap te kunnen gebruiken. Maar om een persoonlijke touch te hebben of je eigen stem te gebruiken is het niet echt geschikt.

Dit is wat ik me (ook echt) heb gerealiseerd over ouderschap.

Perfectionisme en ouderschap zijn geen vrienden. In mijn dochters eerste levensjaar wilde ik alles zo goed mogelijk doen en had ik de angst dat ik het helemaal kon verpesten. Leverde me uiteindelijk vooral veel stress en druk op en zorgde ervoor dat die roze wolk helemaal niet aanwezig was.

Wist ik veel dat een kind niet zoekt naar de perfecte ouder. Een kind wil vooral een aanwezige ouder. Een ouder die er even bij komt zitten en meespeelt, een warme knuffel geeft of een boekje voorleest.
Die niet alleen maar achter een scherm of een boek zit of met andere dingen bezig is. Ook dit vind ik soms lastig, maar ik probeer het en dat is denk ik ook goed.

Ik heb me in mijn ouderschap voorgenomen om niet perfect te zijn. Soms laat ik het gewoon gebeuren.

Weet je wat me dat oplevert?

Een kind dat zich niet naar een onmogelijk hoge standaard hoeft op te leven. Als ik laat zien dat ik fouten maak, soms baal en chagrijnig ben, excuses aan kan bieden en mijn verdriet laat zien, maakt me dat geen slechte moeder. Het maakt me mens. En dat maakt het voor haar hopelijk makkelijker om ook fouten te mogen maken en zich niet compleet in de kreukels te werken voor een facade. Ik hoop dat zij mag leren van mijn imperfectie.

De andere kant hiervan is dat ik ook mijn eigen maatstaf mag verlagen. Ik ben liever voor mezelf, want perfect zijn is eigenlijk helemaal niet leuk. Trouwens ook niet haalbaar. Want ik ben ook maar een mens.

Misschien dat ik nog wel meer beschrijf over hoe ik als echte perfectionist toch heb leren omgaan met meer imperfectie toelaten in mijn leven.
Als het je leuk lijkt om daar meer over te lezen, laat maar een reactie achter. En als je in hetzelfde schuitje zit, ben ik benieuwd hoe jij het doet of waar je juist tegenaan loopt. Misschien kunnen we wat van elkaar leren.